„Gęba przed którą nie ma ucieczki” – wyjaśnij to twierdzenie w odwołaniu do „Ferdydurke” Gombrowicza – szkic

„Ferdydurke” Witolda Gombrowicza jest
powieścią bardzo nowatorską, awangardową. Pisarz za pomocą groteski i parodii
przekazał prawdy o człowieku, o bycie, o ludzkiej egzystencji. Forma jest wszędzie,
tak jak i stereotypy i schematy. Już rodząc się jesteśmy poddawani ich działaniu.
Następnie edukacja, szkoła – następny mit, ukazanie szablonu, w który wkraczamy.
Życie bowiem jest jedną wielką formą. Jest to forma, która niszczy jakąkolwiek
indywidualność, odmienność, oryginalność.

„Gęba przed którą nie ma ucieczki”

– to zbiór zachowań, postępowań, które są nam przypisane. I nie można się z
tej sfery, z tych kanonów uwolnić. Bowiem zaraz wkraczamy w następny stereotyp,
przełamując poprzedni. Jedynie upupienie – stan niedojrzałości „jest ucieczką
przed Formą. A człowiek, no cóż, jest zwykłą kukłą w teatrze, funkcją innych
ludzi, całego społeczeństwa, ogółu. Gombrowicz nawoływał: „niech mój kształt
wyrośnie ze mną, niech nie będzie mi zrobiony”. Pisarz pragnie indywidualności,
wolności, stanu wolnego od jakichkolwiek utartych schematów i stereotypów. Ale
czy jest możliwe osiągnięcie tego? Niestety nie.
[??]