sielanka

główny gatunek literatury opisującej życie pasterzy, rolników, rybaków, myśliwych; ukształtował się w poezji greckiej w III w. p.n.e. w twórczości Teokryta. Formą sielanki jest najczęściej dialog lub monolog. Z czasem sielanka stała się pewnym wzorem literatury, w której konwencja pasterska służyła do wyrażania różnych treści. Inne nazwy: bukolika, idylla, ekloga, pasterka, skotopaska. Twórcy sielanki: Teokryt, Wergiliusz. Europejscy autorzy sielanek: Dante, F. Petrarka, Boccaccio, Pierre Ronsard. Polscy twórcy sielanek: Jan Kochanowski, Szymon Szymonowic, Franciszek Karpiński, Kazimierz Brodziński.