A jednak przyznaję rację… rozwiń myśl w oparciu o losy (Antygony, Kreona lub Ismeny).

A jednak przyznaję rację Antygonie.

Po pierwsze – Antygona
chciała pochować swego brata, Polinejka, zgodnie z tradycją. Nie mogła pogodzić
się z tym, że jej bratu nie wyprawiono pogrzebu. W swoim niezmiennym postępowaniu
kierowała się także więzami rodzinnymi, które łączyły ją z bratem, gdyż każdy
człowiek powinien zostać pogrzebany przez rodzinę. Zakazy i groźby Kreona, władcy
Teb, nie znaczyły dla Antygony nic. Uważała, że nawet głowa państwa nie może
rządzić jednostką, dlatego też nie zmieniła swojego postępowania pod wpływem
obiecanej śmierci.
Po drugie – Antygona, chciała wypełnić prawo sacrum, czyli święte, ale jednocześnie
złamała prawo profanum, które było ustanowione przez ludzi. Nie zważała na dobro
państwa, a jedynym jej celem było pochowanie Polinejka. Nie chciała ściągnąć
na siebie gniewu bogów, postępując wbrew prawu sacrum, co świadczy o tym, że
Antygona była kobietą, dla której sprawy o podłożu religijnym znaczyły najwięcej.
Wybrała to, co było dla niej lepsze i nie posłuchała woli Kreona. Prawo sacrum
mówiło bowiem, że zmarłego należy pochować i zapewnić mu godne życie w królestwie
Hadesu.
Ponadto Antygona jest dowodem na to, że władza jest przecież dla ludzi, a nie
odwrotnie. Ludzie powinni być zdolni do decydowania o swoim losie, mieć swobodę
wyboru, wiedzieć, co dobre, a co złe. Antygona dokonała tego wyboru, przyznam,
słusznego, ale nie został on uszanowany przez Kreona. Motywowała go tym, że
zachowuje się zgodnie z prawem boskim, o czym świadczą słowa:

„Pogrzebię sama, ale zginę z chwałą”

Antygona wiedziała, że chowając Polinejka, zyskuje poparcie bogów.
Przede wszystkim jednak ja postąpiłbym tak samo, jak Antygona i wypełniłbym
obowiązki związane ze śmiercią bliskiej mi osoby. Nie zatrzymałyby mnie zakazy
jakiejkolwiek władzy i dokonałbym tego samego wyboru bez zastanowienia. Dlatego
jestem pełen podziwu dla postawy, jaką reprezentuje główna bohaterka dramatu
Sofoklesa.
Pomimo że Antygony nie poparła jedyna siostra, Ismena, to nie załamała się i
postanowiła dotrwać do realizacji swego największego celu. Wiedziała, że zginie,
ale nie splami swojego honoru. Postępowanie Antygony dowodzi tego, że bardzo
kochała brata za życia i w nagrodę chciała dokonać gloryfikacji jego czynu,
poprzez wyprawienie pogrzebu. Doskonale ją rozumiem i chwalę za upór i konsekwencję
w działaniu, ale przede wszystkim za odwagę, która jej towarzyszyła. Postąpiła
jak prawdziwy człowiek, jak ten, który jest skłonny pomagać bliźniemu.
Uważam, że Antygona była kobietą o dodatnich cechach charakteru, zasługującą
na szacunek ze strony innych. Ze wszystkich postaci dramatu „Antygona” jej tylko
przyznaję rację, a jednocześnie sądzę, że taka osoba jak Antygona powinna się
cieszyć wielkim autorytetem. Osobiście pragnę wysławić jej altruistyczne czyny
i cenię za to, że reprezentowała piękne ideały miłości i służby w stosunku do
drugiego człowieka.
[AS]