Idealiści i marzyciele – zbyteczni, czy potrzebni światu? Rozważ, odwołując się do wybranych utworów. – plan

Idealiści i marzyciele – zbyteczni, czy potrzebni światu?
Rozważ, odwołując się do wybranych utworów. – plan

I WSTĘP:

Idealiści – ludzie, wobec których świat przyjmuje
dwie skrajne postawy – od uwielbienia i zasłuchania, do pogardy, a wręcz nienawiści.
Literaccy idealiści, są jednostkami niepospolitymi, stojącymi ponad tłumem,
to również ekscentrycy, niespokojne natury. Bardzo często są też parte parole
autora, ujawniając jego odczucia niespełnienia i zagubienia w dżungli przyziemności
i braku zrozumienia. Wyrażają to, czego autor nie może mówić otwarcie.

II ROZWINIĘCIE.

• Nemopropheta in patria rue, czyli tragiczny los tych,
  którzy chcą poświęcić swój żywot uświadamianiu i likwidowaniu zła narodowego
  i społecznego.
  – „Ludzie bezdomni” St. Żeromski (motyw „rozdartej sosny”)
  – „Siłaczka” St. Żeromski
  – „Doktor Piotr” St. Żeromski (konflikt między ojcem a synem w imię społecznej
  sprawiedliwości)
  – „Przedwiośnie” St. Żeromski (mit „szklanych domów”)
• Marzenia o pięknie i prawdzie, które „…Kształtem są miłości”,
  w konfrontacji z brutalną rzeczywistością
  – „Lalka” B. Prusa
  – „Dziady cz. IV” A. Mickiewicz (wpływ „książek zbójeckich” na Gustawa)
• „Sny o potędze”, czyli idealizm „zmaterializowany, ale wypaczający
  rzeczywistość”
  – „Folwark zwierzęcy” G. Orwell
  – „Rok 1984” G. Orwell
• Bohaterowie exemplów, moralitetów oraz powiastek filozoficznych
  jako parte parole w sprawie naprawy świata
  – „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” I. Krasicki,
  – „Kandyd” Wolter
  – „Utopia” T. More

  III ZAKOŃCZENIE.

  – Ich dumania – „duby smalone”, „Opium dla ludzi”. Ich cele – walka o nowy obraz
  świata i ludzi, a przynajmniej – inne jego widzenie. Czasem są „głosem wołającego
  na pustyni”, kiedy indziej inni wykorzystują ich bezlitośnie dla własnych celów.
  Jednak często bywa tak, że aby przeżyć, należy uciec w sferę marzeń.
  [PG]