humanizm

prąd umysłowy renesansu zapoczątkowany we Włoszech na początku XIV wieku i rozpowszechniony później w Europie. Polega na zainteresowaniu się artystów i pisarzy kulturą antyczną i uznaniu jej za obowiązujący wzorzec do naśladowania. Studiowano teksty klasyczne w oryginale, uczono się w tym celu greki, łaciny i hebrajskiego. Naśladując starożytnych, twórcy renesansu zwrócili swoje zainteresowanie ze spraw wiary w stronę człowieka jako takiego: jego przeżyć, odczuć, możliwości i ograniczeń. Ciało ludzkie ponownie stało się przedmiotem studiów i tematem dzieł. Ideałem stał się człowiek wszechstronnie wykształcony, interesujący się wieloma dziedzinami wiedzy, od nauki po literaturę i sztukę. Inspiracją była literatura, filozofia i sztuka antyku. Z poetów wzorem do naśladowania był Wergiliusz i Horacy, w filozofii inspiracją była szkoła Epikura, która za najwyższe dobro człowieka uznawała brak cierpienia i radość z przeżywania każdej chwili życia (carpe diem – używaj dnia, chwytaj dzień). Przedstawiciele: Francesco Petrarka, Giovanni Boccaccio, Pico della Mirandola, Marsilio Ficino, Leonardo da Vinci, Michał Anioł.