epos

jeden z głównych gatunków epiki. Dłuższy utwór, zwykle wierszowany, którego tematem są dzieje bohaterów narodowych, przedstawione na tle ważnych wydarzeń historycznych. W eposie fabuła wysuwa się na pierwszy plan, narrator jest wszechwiedzący i obiektywny (ujawnia swą obecność w inwokacji). Całość przedstawiona jest z epickim dystansem. Styl eposu jest podniosły, dostosowany do heroicznych czynów bohaterów. Obfituje w realistyczne i drobiazgowe opisy ważnych przedmiotów i sytuacji. Bohaterem eposu jest zbiorowość i jej życie. Epos znany był już w literaturze starożytnego Wschodu: „Gilgamesz” w Babilonii. W starożytnej Grecji epos ukształtował się z improwizowanych pieśni bohaterskich wykonywanych przez wędrownych śpiewaków aojdów. Najsłynniejsze eposy greckie to „Iliada” i „Odyseja” Homera. Słynny epos starożytnego Rzymu to „Eneida” Wergiliusza. Przykłady nowożytnych eposów: „Jerozolima wyzwolona” Torquata Tassa, „Raj utracony” Johna Miltona, „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Inne nazwy: epopeja, poemat heroiczny.