Charakterystyka Rolanda – ideału rycerza średniowiecznego

Charakterystyka Rolanda – ideału rycerza średniowiecznego.

Średniowiecze było najdłuższą epoką, bo trwało aż dziesięć
stuleci. Początek tej pięknej, tajemniczej, a nie „zacofanej”, jak sądzili ludzie
odrodzenia, epoki to V wiek, natomiast końcem jest XV wiek. Nazwa średniowiecza
„wieki średnie”, czyli „media tempora” została nadana w renesansie, kiedy to
tak niesprawiedliwie oceniano tę epokę. Obecnie żyjemy w czasach zafascynowanych
średniowieczem. W tej też epoce na tworzenie się wzorców osobowych największy
wpływ wywarły dwa ośrodki, a mianowicie dworski i kościelny. Literatura średniowieczna
za najważniejsze ideały uważała doskonałego rycerza, władcę oraz świętego, czyli
ascetę. Hierarchia wartości, jakie powinien reprezentować rycerz określa etos.
Głównymi cechami idealnego rycerza są duma, męstwo, prawość, bezwzględność wobec
wroga, wierność kościołowi i władcy. Ponadto musi dbać o honor i umieć go zachować.
Obowiązki rycerskie wobec pana feudalnego zarysował w 1020 r. biskup z Chartres.
Literatura średniowieczna „szukając” pozytywnego bohatera kierowała się przede
wszystkim wyżej wymienionymi cechami.
Przykładem idealnego rycerza średniowiecza jest hrabia Roland – postać autentyczna,
a zarazem główny bohater słynnej francuskiej „Pieśni o Rolandzie”.
Roland był siostrzeńcem cesarza Karola Wielkiego, należał do grona rycerzy i
wodzów władcy z dynastii Karolingów. Wśród nich wyróżniał się odwagą i męstwem.
W utworze odznacza się niezwykłą urodą i sylwetką, o czym świadczą słowa narratora:

„Szlachetne jest jego ciało, twarz jasna i roześmiana”.

Elementem jego stroju była także zbroja: „przybrał się w zbroję, która go pięknie
zdobi”.
Roland, to rycerz wierny swojemu suwerenowi – Karolowi Wielkiemu. Dla króla
gotów był cierpieć wszelką niedolę, a nawet oddać życie. Wysoko sobie cenił
pokrewieństwo z nim, idealizował jego postać, o czym można się przekonać z cytatu:

„Panowie baronowie, niech Bóg wam uczyni zmiłowanie! […] Nigdy nie widziałem
lepszych od was wasalów”. Ponadto hrabia Marchii Bretońskiej walczył w obronie
wiary chrześcijańskiej, co świadczy o jego silnej religijności. Głęboko wierzył
w Boga, a wiara była motywacją jego czynów. Bóg dla niego stanowił symbol dobra,
piękna i prawdy. Jego postawa stała się przyczyną zgonu dwudziestu tysięcy wojowników,
ale jednak został przyjęty do królestwa bożego i umarł piękną śmiercią na polu
walki. Roland był niesłychanie odważny i waleczny. W pirenejskim wąwozie Ronserwal
walczył z wielką zaciętością. Mimo dramatycznej sytuacji nie wezwał pomocy,
gdyż uważał, że jego honor na to nie pozwala. Dokonał tego dopiero wtedy, gdy
klęska stała się nieunikniona. Jedną z wielu jego pozytywnych cech jest patriotyzm.
Dowodem wierności ojczyźnie, czego dowodem są słowa:

„Boże, ojcze nasz, nie ścierp, aby Francja zaznała tego wstydu!”

Ale człowiek to istota z walorami, jak i wadami. Takim też człowiekiem był Roland.
Duma, pycha, lekkomyślność, porywczość i działanie pod wpływem silnych emocji
sprawiły, że wystawił on na szwank życie rycerzy. Przed śmiercią uświadomił
sobie, że źle postąpił, nie biorąc pod uwagę losu swoich podopiecznych. Zaczął
zdawać sobie sprawę z popełnionych grzechów i pokutował:

„Raz po raz słabnącą ręką uderza się w piersi. Za grzechy wyciąga ku niebu swoją
rękawicę”.

Uważam, ze Roland to typowy przedstawiciel swojej przynależności stanowej, postać
uosabiająca wzorce parenetyczne, godna naśladowania i podziwu. Jako jednostka
wysoko urodzona, zrozumiał swoje błędy i całkowicie się zrehabilitował w oczach
Najwyższego.
Roland – ideał rycerza średniowiecznego to bohater dynamiczny o dodatnich cechach
charakteru.
[AS]

Komenatrz
Wstęp nie na temat. Należało ukazać Rolanda jako wzór
rycerza średniowiecznego, wzór moralny, feudalny i religijny. Praca chaotyczna,
brak zamysłu kompozycyjnego; nieporadne kształtowanie wypowiedzi.