Wizja kraju lat dziecinnych w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza.

„Pan Tadeusz” powstał w Paryżu w latach 1832-1834. Na genezę
tego dzieła złożyło się wiele przyczyn. Poeta chciał pobudzić uczucia patriotyczne
wśród polskich emigrantów oraz dać nadzieję na to, że kiedyś Polska odzyska
niepodległość i znów powrócą do kraju. Głównym powodem była jednak ogromna tęsknota
za ojczyzną i pragnienie powrotu do ukochanego kraju. Swoje myśli i wspomnienia
poeta przelał na papier tworząc wielkie, narodowe dzieło „Pana Tadeusza”. Wydarzenia
utworu rozgrywają się w Soplicowie na Litwie.
Soplicowo położone było na Wileńszczyźnie wśród malowniczych lasów, pól i puszczy.
Niedaleko przepływał wijący się w słońcu Niemen. Dworek soplicowski stał na
niewielkim pagórku wśród topoli i brzóz. Wewnątrz pełno było polskich akcentów.
W salonie stał zegar kurantowy, którego niezwykłość polegała na tym, że wygrywał
on „Mazurka Dąbrowskiego”. Na ścianach wisiały obrazy przedstawiające znaczące
dla historii Polski wydarzenia i postacie. Przedstawiały one m.in.: Rejtana,
Kościuszkę i Jasińskiego. Mieszkańcy Soplicowa byli ludźmi gospodarnymi i uczciwymi.
Reprezentowali szlachtę średnią, szczególnie interesowali się losami ojczyzny.
Pod swoim dachem ukrywali emisariusza, który przygotowywał Litwę i jej mieszkańców
do powstania narodowego. Zdecydowanie odrzucali oni przejmowanie obcych kultur
i mówienia w języku innym niż ojczysty. Nawet ubrania mieli tradycyjne w ludowym
stylu. Ich życie podporządkowane było polskim zwyczajom i tradycjom ale i etykiecie.
Określony przebieg miały ważne uroczystości i obrzędy, takie jak np.: uczty
czy zaręczyny. Organizowano polowania, które rozpoczynała i kończyła gra na
rogu. Na zakończenie łowów urządzano ucztę z typowymi potrawami jak np.: bigos
myśliwski, pieczona dziczyzna. Silnie na ich życie wpływała również przyroda.
Pracę zawsze rozpoczynano o wschodzie a kończono o zachodzie słońca. Soplicowie
posiadali ogromne gospodarstwo. Żyzne pola obfitowały w dorodne zboża. Na roli
pracowali chłopi, którzy zyskali sobie szczególne przywileje. Nie pozwolono
im np.: kłaniać się w pas gospodarzowi, co miało oznaczać, że uważa on ich za
równych sobie.
Poeta bardzo tęsknił za krajem, gdzie spędził swoją młodość. Swoją ojczyznę
określił jako kraj mlekiem i miodem płynący. Rosły tu sady, które owocowały
w najdorodniejsze plony. Pola wyzłacane były przepięknym zbożem. Każda pora
roku i związane z nią zjawiska charakteryzowały się doskonałością i niepowtarzalnością.
Poeta uważał tę naturę za niepojętą i nieopanowaną przez człowieka. Wspominał
również ludzi, którzy otaczali go w przeszłości. Byli to ludzie, którzy kierowali
się patriotycznymi uczuciami, szanowali swoje życie i przeznaczenie. Przestrzegali
praw natury, do której odnosili się ze szczególnym kultem. Toteż stworzone przez
Mickiewicza Soplicowo i jego mieszkańcy, utożsamiało poecie kraj dziecięcych
lat i rodaków.
[MPa]

Komentarz
Znaczna część pracy (cały wstęp) nie na temat; uboga treść, niekiedy chybiony dobór materiału rzeczowego. Nieistotne szczegóły świadczą o nieumiejętności wnioskowania. Kompozycja trójdzielna zakłócona nieporadnościami w kształtowaniu wypowiedzi. Błędy stylistyczne (składnia, słowictwo, frazeologia) obniżają w zasadniczy sposób wartość pracy.