„Do Matki Polki” A. Mickiewicza. Wymowa ideowa utworu. (szkic do pracy)

 Utwór „Do Matki Polki” to pełna goryczy
apostrofa, w której poeta porównuje osobę matki do ojczyzny.

Synem jest ogół
obywateli, którzy nie dostrzegają złej przeszłości wiążącej się z rozbiorem
państwa. Podmiot liryczny jest świadomy, że zapomniano o niepodległym państwie
i jego ogromnej wartości. Uczucia do matki (osobiste) porównane są do uczuć,
jakie powinno żywić się do ojczyzny. Zaborca jest ukryty tutaj pod postacią
potwora przekształcającego ludzi, charaktery i ich kulturę. Autor podkreśla,
że naród polski to wiara w religię i tradycję (dziecko bawiące się krzyżem).
Dowiadujemy się, że matki powinny przygotowywać swoje dzieci do życia w niewoli,
do działania w konspiracji. Muszą być świadome, że same nie pokonają potężnego
wroga. Utwór pełen jest żalu do społeczeństwa, że nie potrafi przygotować dobrego
powstania zbrojnego i wybawić się z niewoli.
[ET]