Scharakteryzuj twórczość Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

Konstanty Ildefons Gałczyński należał do ugrupowania poetyckiego
„Kwadryga”. Debiutował w 1928 r. powieścią „Porfirion Osiełek, czyli Klub świętokradców”.
Był (i jest) poetą bardzo chętnie czytanym, ponieważ jego poezja charakteryzuje
się prostotą słowa i trkatuje o sprawach codziennych. Krytycy cenią go przede
wszystkim za wrażliwość, dużą kulturę literacką (opracowania i monografie Bronisława
Ważyka). Jest autorem takich utworów jak: „Koniec świata”, „Bal u Salomona”,
„Zabawa ludowa”, „Wit Stwosz” czy „Niobe”. Do tomików poetyckich możemy zaliczyć:
„Obrazki ślubne”, „Wiersze wybrane”, „Zaczarowana dorożka”. Jest także autorem
piosenek, wierszy satyrycznych, które krytykują ówczesną rzeczywistość społeczną
i polityczną. Konstanty Ildefons Gałczyński w jednym ze swoich utworów pt. „Serwus
Madonna” przedstawił rolę poezji w życiu człowieka. Poeta prześmiewca charakteryzował
się społecznym i moralnym niepokojem, prezentował jednocześnie świat groteskowo
i ironicznie. Wiersz „Serwus Madonna” zawiera bardzo wiele kontrastów znaczeniowych.
Potoczny zwrot serwus kontrastuje tutaj z wyrazem madonna, budzącym
skojarzenia religijne. Jednakże czy ten utwór jest pseudoreligijny? Raczej nie.
Poeta kontrastuje bowiem madonnę z łobuzami, życie z deszczem, nocą i ze śmiercią,
próbuje zwrócić się do swojej madonny, kochanki czyli poezji. Wiersz jest manifestem,
dowodem na to, że poezja jest nieprzemijalna, w przeciwieństwie do życia. Życie
się kończy, ale poezja pozostaje. I, mimo że poeta wykorzystuje w utworze motywy
dekadenckie (deszcz, noc, alkohol, brak aspiracji do sławy), to z pewnością
o nią zabiega jak o kochankę – kobietę. Non omnis moriar – Nigdy nie
umrę, pozostanie po mnie poezja, twórczość, dusza moja, wnętrze – to z pewnością
chciał przekazać Konstanty Ildefons Gałczyński.
[AS]