klasycyzm

kierunek w sztuce i literaturze oświecenia, którego filozoficzną podstawę stanowią racjonalizm i dociekania Kartezjusza; nawiązuje on również do klasycyzmu renesansowego. W tworzeniu sztuki najważniejszy jest rozum, a nie wyobraźnia czy czucie. Dlatego klasycyzm imitował wzory antyczne, stosował się do zasady decorum; czyli stosowności i właściwego doboru poszczególnych elementów utworu. Klasycyzm oświeceniowy stawiał sobie cele utylitarne – sztuka ma być dydaktyczna, pokazywać wzory i normy postępowania, piętnować złe obyczaje i zabobony. Słowo miało więc dużą moc oddziaływania na społeczeństwo i jego postawy. Przedstawiciele: Wolter, D. Diderot, Ignacy Krasicki.