Bohater polskiego pozytywizmu – jego dążenia i cele.

Bohaterowie pozytywistyczni byli najczęściej ludźmi młodymi,
inteligentnymi, aktywnymi, pełnymi optymizmu i wiary w możliwości kształtowania
i zmieniania rzeczywistości.

Wyznawali ideały ziemi i pracy – jako czynników
trwałych posiadających wartość ponadczasową. Przejęci byli ideami organicyzmu,
pracy u podstaw i utylitaryzmu. Społeczeństwo uznawali za organizm składający
się z różnych warstw społecznych, a popsucie się stosunków między poszczególnymi
organami uznawali, za zjawisko niekorzystne społecznie i wymagające reformy.
Propagowali postulat pracy organicznej na rzecz uzdrawiania stosunków społecznych,
pomocy dla najniższych warstw jak chłopi i biedota zaniedbywanych przez wieki
dominacji szlacheckiej, brak zainteresowania i błędy przodków. Bohater pozytywistyczny
jako człowiek aktywny „schodził do podstaw” starając się uleczyć to, co słabe
i chore. Był społecznikiem. Uznawał zasadę, że działanie jednego człowieka powinno
przynieść jak największą korzyść jak największej liczbie ludzi. Program polskiego
pozytywizmu, cechy człowieka „pozytywnego” zostały skodyfikowane m.in. przez
Świętochowskiego, Prusa („Szkic programu w warunkach rozwoju obecnego społeczeństwa”).
Akcentowali oni też potrzebę „przepływu” usług między poszczególnymi warstwami
społecznymi, wzajemną pomoc, filantropię, czyli bezinteresowne wspieranie biednych.
Propagowali np. na wsi nowe wynalazki techniczne, oświecali lud, głosili demokratyzm
i równość wszystkich warstw społecznych, a także potrzebę asymilacji Żydów oraz
rozszerzenie praw kobiet, emancypację, awans społeczny. Aktywna postawa wobec
świata charakteryzuje m.in. takich społecznych idealistów i działaczy jak Witold
Korczyński, młody scjentyk i zapalony naukowiec – Ochocki z „Lalki”, pół-romantyk
i pół-pozytywista – Wokulski z „Lalki” itd.
[PG]

Komentarz
Wypowiedź można uznać za zgodną z tematem. Należałoby
rozszerzyć interpretacje wybranych przykładów z literatury i wzbogacić słownictwo.