Różne spojrzenia na wieś i jej problemy w literaturze Młodej Polski. (plan)

1. Dostrzeganie problemów wsi.

Widoczne szczególnie w pierwszym okresie twórczości Kasprowicza. Zauważenie
tego, iż na wsi nie żyje się łatwo. Chłopi mają problemy z zaspokajaniem najbardziej
podstawowych swoich potrzeb: takich jak jedzenie okrycie, itp. Jeśli ktoś z
nizin społecznych próbuje się wydostać, czeka go trudna droga, musi się uczyć
pasając równocześnie, spotykają go szyderstwa ze strony ludzi, a kiedy dojdzie
na szczyt, umiera na suchoty, Taki obraz życia na wsi przedstawia Kasprowicz
w swoich wierszach. Jest to jedno z młodopolskich spojrzeń na wieś.

2. Chłopomania.

Drugie spojrzenie, dosyć powszechne w Młodej Polsce, to tzw. chłopomania, zafascynowanie
się chłopami bez zrozumienia ich problemów. Cześć artystów młodopolskich chciała
pojednać pana z chłopem. Chciała solidaryzować się z tą częścią społeczeństwa,
która od czasów rabacji bardziej niż kiedykolwiek oddaliła się od narodu. Jednak
było to bardzo powierzchowne. Samo chodzenie na boso po trawie przez poetów
nie rozwiązuje problemu asymilacji. Świetnie ten wątek demaskuje Wyspiański
w „Weselu”. Pokazuje, jak daleka jest chłopomania w swojej istocie od tego,
czym być powinna i czym, w złudnym pojęciu niektórych współczesnych, była.

3. Wieś oazą spokoju.

Wieś postrzegana była również jako oaza spokoju, miejsce, do którego można uciec
od zgiełku wielkomiejskiego. Nie zajmowano się wtedy jej problemami, chodziło
jedynie o ukazanie, że może być ona miejscem, w którym da się odpocząć. Kasprowicz
ostatnie lata swojego życia spędził na Harendzie w biednej chacie.
Problem ukazania wsi polskiej, bez względu na to, czy robi się to pokazując
problemy, czy nie, stanowi dosyć ważny punk ciężkości w literaturze Młodej Polski.
To, iż poezja ponownie zajmuje się prostym ludem, jest jak gdyby wspólnym mianownikiem
z jednym z aspektów romantyzmu.
[TL]