bezokolicznik

Bezokolicznik – forma czasownika, oznaczająca czynność lub stan, ale bez określania osoby, liczby, czasu, trybu, czyli bez jakichkolwiek okoliczności. Formę bezokolicznika cechuje przyrostek – ć dodawany do tematu czasu przeszłego, np. robić, czytać, chorować. Czasowniki, których temat czasu przeszłego kończy się spółgłoską k lub g, mają w bezokoliczniku sam temat zakończony na spółgłoskę c, np. rzec (rzek – ł), strzec (strzeg – ł). Czasowniki, których temat czasu przeszłego kończy się spółgłoską t lub d, wymieniają tę spółgłoskę przed przyrostkiem bezokolicznika – ć na – ś, np. pleść (plet – li), wieść (wied – li). Bezokoliczniki mogą w zdaniu pełnić funkcję podmiotu lub dopełnienia, np. Prawdę mówić (podmiot) przystoi każdemu, Lubię czytać (dopełnienie).