Słowacki Juliusz

Juliusz Słowacki (1809 – 1849)

– poeta i dramatopisarz, jeden z „wieszczów”.

Po studiach zaczął pracę w stolicy, jako urzędnik Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu – to etap twórczości powstańczej, tyrtejskiej i młodzieńczej: ”Hymn” („Bogurodzico…”), „Oda do wolności”, „Kulik”, także dramaty: „Kordian”, „Maria Stuart”. Potem poeta podróżował po Europie: był w Szwajcarii („Poezje”, „Lambro”, „Balladyna”, Horsztyński”), we Włoszech, a także odbył podróż na Bliski Wschód, do ziemi świętej („Hymn”, „Grób Agamemnona”, „Anhelli”). Gdy zamieszkał w Paryżu, zaczął pisać ponure, historyczne dramaty: „Lilla Weneda”, „Mazepa”, „Horsztyński”, „Fantazy”– (pierwsza polska tragikomedia), „Sen srebrny Salomei”. Do tego okresu zalicza się także jego twórczość genezyjską („Genezis z Ducha”, „Król-Duch”, „Samuel Zborowski”). Cechą charakterystyczną twórczości Słowackiego jest nowatorstwo w zakresie środków artystycznych, co było przyczyną niepełnego zrozumienia przez współczesnych mu odbiorców.