Tuwim Julian

Julian Tuwim (1894 – 1953)

– poeta, urodził się w Łodzi. Wiersze zaczął pisać na studiach na Uniwersytecie Warszawskim. Był współzałożycielem kabaretu „Pod Pikadorem”, dla którego napisał m.in. „Miłość ci wszystko wybaczy” – największy przebój śpiewany przez H. Ordonównę.

Był współtwórcą i najwybitniejszym przedstawicielem grupy „Skamander”. Wczesne wiersze to przede wszystkim wyraz radości, witalizmu zaczerpniętego z Bergsona (tomy: „Czyhanie na Boga”, „Sokrates tańczący”).
***
Życie?-/Rozprężę szeroko ramiona,/Nabiorę w płuca porannego wiewu,/W ziemię się skłonię błękitnemu niebu/I krzyknę, radośnie krzyknę:/- Jakie to szczęście, że krew jest czerwona!
(z tomu „Sokrates tańczący”).
Używał języka potocznego, trywialnego, a nawet wulgarnego z elementami obyczajowej anegdoty – debiutancki wiersz „Wiosna”. Dojrzały okres jego twórczości to czas na refleksję i powrót do klasyki, głównie Horacego (tomy: „Rzecz czarnoleska”, „Biblia cygańska”, „Treść gorejąca”). Anegdota zmienia się w refleksję społeczną, chociaż nadal operuje on językiem potocznym, który jest jego wyróżnikiem. „Komu attyckie dzieła,/Włoskie słońce, muzea,/I inne wspaniałości,/A mnie w szynku, w dzień dżdżysty,/Duże jasne po czystej/Sztuka mięsa przy kości (…)”. („Suum cuique”). To także okres twórczości dla dzieci: „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”, „Zosia Samosia”, gdzie często pojawia się pure nonsens. Aby lepiej trafić do małych czytelników, J. Tuwim stosuje zróżnicowaną rytmikę, onomatopeje – jak choćby w „Ptasim radiu”. Wojnę spędził na emigracji i tam powstało jedno z najwybitniejszych jego dzieł: „Kwiaty Polskie” – liryczno-epicki poemat, zbiór wspomnień, scenek rodzajowych, lirycznych wyznań i politycznych polemik.